نقل از خلبان دوران دفاع مقدس :

همیشه دعا می کردم اگر قرار است کشته شوم با گلوله یا ترکش بمیرم ، توی آتش زنده زنده نمیرم .

هواپیما که زمین خورد ، توی کابین گیر افتاده بودم ، هواپیما آتش گرفته بود ، بچه ها با دست خاک می ریختند روی آتش ، ولی زورشان به

آتش نمی رسید !

*پیش خودم گفتم : یا ابالفضل ! تو یه کاری بکن . این خدا که به فکر ما نیست !!

**کشیدندم بیرون ،پایم که به زمین رسید ، زخم و کوفتگی را فراموش کردم فقط دویدم که از آتش دور شوم

....

*حالا شده حکایت من !

همان آتش گرفته !

**بخواه که دویدن و رها شدن بعدش را هم بچشم .

از متن ، مهم تر :

1 . اصلا هم صحبت معنویت و این حرفا نیست اتفاقا همه اش دنیای است .

2 . این روزهای باقیمانده از سال ، بدجوری اعصاب ندارم . خدا رحم کند به میهمان های عید !

3 . یه وقتی حرفی می خواهی بگویی به کسی هرچه می گردی آدمش را پیدا نمی کنی . آن حرف نگفته هم ولت نمی کند که نمی کند . تا خوب بچلاندت !

4 . امان از وقتی که چشمه ی چشمت خشک شود . 

5 . سال 89 ام شبیه 81 شد . این یعنی سقوط کرده ام با سر .

6 . دو ساعت پیش  پست دیگری  این جا بود که الان نیست ! دیر رسیدی جانم !